Van Morondava naar Antsirabe

Vanmorgen om 7 uur weer de koffers in de auto en we vertrekken stipt op tijd. We rijden in oostelijke richting en zien heel veel rijstvelden langs de weg. In deze streek oogsten ze maar 1x per jaar vanwege te weinig water. De weg is wonderbaarlijk goed voorzien van asfalt en zonder al te veel gaten zo met het raampje open is het heerlijk deze ochtend. Na ongeveer 2 uur rijden is de omgeving niet meer plat maar zijn er wat heuvels en zowaar een uitzichtpunt waar we even stoppen. Geloof het of niet maar binnen 5 minuten stopt er een bus waar 20 mensen uitstappen en wat hoor ik Nederlands!

Het is een reisgezelschap van Djoser, althans dat staat er op de bus. Wij rijden verder en zien veel zebu’s (ossen) die waarschijnlijk naar de zaterdag markt worden gebracht. Hoe meer vee je bezit hoe rijker je bent. Ook veel kuddes geiten die gedreven worden door kleine jongens, dus ze moeten van jongs af aan meehelpen. We maken een korte stop in een lokaal dorpje voor een kopje koffie langs de weg. Frank rekent af in Ariary (lokale munt) en omgerekend is dat 10 cent per bakkie! Op een lange brug over een grotere rivier zien we zo veel bedrijvigheid langs de oever, de zebu wordt gewassen, de dagelijkse was wordt gedaan, de kleintjes poedelen in het water of bouwen zand kastelen. Verder op vissen ze met een muskietennet. Terwijl ik dit alvast schrijf in de auto beginnen de kraters alweer in de weg maar op de N34 is het lang niet zo erg als wat we de afgelopen dagen hebben gehad. Het landschap verandert naar grasland met heuvels waar geen boom meer staat. Die hebben ze de laatste jaren allemaal gekapt en jammer genoeg niets voor in de plaats geplant. Hoe verder wij rijden hoe armer de huizen worden, meer lemen hutten, en meer kinderen. Alles hier vindt plaats langs de kant van de straat terwijl het schaarse autoverkeer langs raast. In Madagascar is een toeter een “must”. Ze toeteren naar fietsers, naar ossen karren, naar lopende mensen langs de straat om te laten weten dat ze uit de weg moeten gaan. 

Als we verder rijden worden de heuvels hoger, meer bergen, nog steeds bedekt met gras. Op sommige plaatsen zien we een soort afgravingen en Franco verteld ons dat ze hier graven voor goud. Deze dorpen zijn daardoor wat groter geworden, een soort goudkoorts zal ik maar zeggen. Ook de huizen zijn weer van steen en de meeste zelfs met verdiepingen en balkons. We stoppen nog langs de weg om te genieten van een mooie oranje rode zonsondergang voordat we de laatste 100 km rijden in het pikkedonker. Geen straat verlichting en weinig tot geen verlichting in de huisjes. Toch zijn er nog genoeg mensen langs de kant van de weg. Over twee dagen is het een nationale feestdag, onafhankelijksheidsdag, dus veel lampionnen en vlaggen hangen aan de huizen en in de dorpen, zelfs podia worden al opgebouwd want ze houden wel van een feestje hier. 

Als we na een hele dag rijden Antsirabe binnenrijden is het feest van onafhankelijkheid al begonnen, heel veel dansende mensen, muziek, draaimolens en natuurlijk overal eten. We kunnen gelukkig nog maar net bij ons Hotel komen door de drukte. De rit van vandaag was trouwens wel 500 km en daar hebben we met stops en lunch 12 uur over gedaan! Dat onafhankelijkheidsfeest zal er morgen ook nog wel zijn want wij zoeken ons “nestje” op. Welterusten.