Van Chinzombo naar Chiawa Camp

Vanmorgen om 11 uur vliegen we met een Cessna 208B met 12 zitplaatsen van South Luangwa naar Lower Zambezi National Park. Het National Park is de kleinste tot nu toe qua oppervlakte slechts 4100 vierkante kilometer. We vliegen van Mfuwe rechtstreeks naar Jeki in de Lower Zambezi, 1 1/2 uur vliegen. Het vliegveld is iennieminnie maar alles gaat officieel, paspoort, koffers door de scanner en wegen, tags voor de koffers en instapkaarten met nog net geen stoelnummers. Wij vertrekken keurig op tijd en komen ook keurig op tijd aan in Jeki, een nog veel kleinere airstrip in de bush.

Er staat keurig een man te wachten en we vertrekken met nog 2 andere gasten richting nieuw kamp. Eerst 35 minuten rijden, daarna met bagage en al op een platbodem bootje en dan vroem.. vroem.... daar racen we over de Zambezi River naar Chiawa Camp. Langs de oevers zien we grote en kleine krokodillen liggen maar ook af en toe echte monsters van meer dan 4 meter! De wind in de haren is heerlijk zo in de middag zon en na een uurtje kriskrassend over het water, want er zijn hier vaargeulen, komen aan bij ons nieuwe kamp. Gelijk aan de lunch en daarna de middag/avond game drive. We zien niet meer van die gigantisch grote kuddes gazellen en de begroeiing is wat dichter, moeten beter kijken om de beesten te spotten. Met de lamp zien we ook hier onze eerste Leopard. Het was verder vrij rustig deze avond, dus terug in kamp eerst nog rond het vuur gezeten en getrakteerd op 2 mooie inheemse liedjes gezongen door een koor van 10. Mooie stemmen trouwens allemaal. We eten gezamenlijk aan een grote tafel met 2 van de staf. 

Na het eten vinden we het genoeg voor vandaag en lopen we met een “guard” naar onze tent, tent nummer 8. Je mag hier niet alleen lopen dus loopt er altijd iemand van de staf mee, dag en nacht. We komen niet verder dan tent 3 en de guard zegt “stop, back up, back up”. Dus we volgen zijn instructies want er staat een buffel op het pad naar de tenten! Via de walkie talkies krijgt hij te horen dat “the scenic route” wel vrij is dus komen we via een achteromweg bij onze tent. Dat was toch even schrikken. Het duurt niet echt lang meer voordat de oogjes dicht vallen, dus tot morgen maar weer.