Probolinggo en de Bromo

Vanmorgen om 1:35 ging de wekker dus nog 3 uurtjes slaap gepakt voordat we in het donker vertrekken met Minto richting de Bromo. Het is een uur rijden en heerlijk rustig op de weg, heel anders dan overdag. We zitten allemaal nog een beetje suf in de auto maar na een half uur gaat de weg al wat omhoog. We komen kleine dorpjes tegen en bij ieder huis staat een jeep voor de deur, dus hier leven de mensen van het toerisme van de Bromo. Na precies één uur komen we aan op een klein parkeerterrein waar onze jeep met chauffeur staat te wachten. Overstappen en Minto gaat lekker mee naar boven. Ik mag naast de jonge chauffeur zitten en daar gaan we dan, we zien niet hoe hoog het is en waar we precies rijden maar voelen wel dat het stijl omhoog gaat. Het eerste stuk is nog geasfalteerd en daarna wordt het meer zand met wat asfalt en gaten, maar onze chauffeur rijdt er keurig omheen! Hobbel de hobbelde hob!

Na een half uur omhoog rijden zien we steeds meer stalletjes, mannen met jassen en dekens te huur en geparkeerde jeeps langs de kant dus volgens mij zijn we er bijna. Dan wordt de jeep ergens tussen geparkeerd en gaan we te voet verder, niet zo heel ver meer. Brommers schieten tussen de goed ingepakte toeristen door naar boven.

Nog wat trappen op en we bereiken een kleine soort arena met betonnen trappen/zitplaatsen ala de arena’s in Verona. Hier zitten al rond de 300 mensen te wachten op die mooie zon, en vandaag is het rustig volens de gidsen. Als we naar rechts kijken zien we ook de contouren van de 3 vulkanen. De mensen kijken naar de prachtige kleuren van de lucht die gelukkig heel helder is maar zodra de zon in beeld komt is het omdraaien voor die “selfies”! Wij genieten van de zonsopkomst met 500 anderen maar nog altijd een mooi gezicht die gouden bol. Dan zien we ook de drie vulkanen goed, de hoogste is de Semeru, de donkere op de voorgrond is de Batok en de rokende ernaast is de Bromo, welke in 2004 nog is uitgebarsten. Weer terug naar beneden en dan onze jeep en chauffeur terug vinden tussen al die mensen en auto’s?! 

De rit terug naar beneden is eigenlijk nog steiler en zeker indrukwekkender omdat we nu goed zien en beseften waar en wat we gereden hebben in het donker! Beneden stoppen we nog op de zandvlakte om wat leuke kiekjes met de jeep te schieten voordat we weer terug in ons eigen busje stappen om terug te keren naar Probolinggo, ontbijt en nog een paar uren slaap!

Wat later in de middag gaan we op pad om het huis te zoeken waar mijn Oompie Is geboren, en mijn vader heeft gewoond, rechts naast het station van Probolinggo, de directie woningen van de toenmalige stationschef n.l. mijn Opa Velberg. We vinden een huis rechts naast het station en nemen wat foto’s in de hoop dat dit het is maar dat moet mijn Oom maar zeggen.

We bekijken nog de haven met wat lokale vracht boten maar worden door 2 mannen van de beveiliging op brommers vriendelijk doch dringend verzocht om weg te gaan daar dit verboden terrein is. Dan maar naar de lokale zwemplek waar ongeveer 12 gezinnen genieten van de warme wateren van de Java Zee en de heerlijke koele zee wind. Veel van de vrouwen en meisjes zwemmen trouwens volledig gekleed en niet in zwempak maar dat kan zeker de pret niet drukken.

Morgen weer verder naar Kalibaru en nieuwe adventures.